Fuzuli Sözleri

Güzellik olmasa aşk ortaya çıkmaz aşk olmasa güzellik yüz göstermez.

Mey biter saki kalır. Her renk solar hâkî kalır. İlim insanın cehlini alsa da hamurunda varsa eşeklik baki kalır.

Topraktan olanı toprağa vermek gerek.

Deliye hazine değil virane gerektir.

Kimseye verme ağlayıp inlemeyi benden gayrı; kimse perişan olmasın aman!

Aşk ayıbı zamandır aşk canın belasıdır aşksız güzellik bayağıdır; güzellikse aşk pazarında mezat…

Allah’ım! Yani aşk derdine tutsak etme hiç kimseyi ve ayrılık yarasıyla baş başa bırakma tanrım!

Aşıklar zelil ve bayağı olur safa ve saygınlık sevilene yaraşır.

Aşk derdiyle başım pek hoş benim ey tabip bırak bana ilaç vermeyi. Bana derman vermeye ki senin dermanın beni helak edecek zehrin ta kendisidir.

Selâm verdim; rüşvet deyüldür diye selâmım almadılar.

Bana ne gönül ateşinden başka kimse yanar ne de tan yelinden başka kimse kapımı açar.

Aşk derdinin yağmasından gönlümü ve canımı kurtarmaya çalışmam asla; amacım çapkın gözünün dikkatini çekebilmek içindir.

Aynı şekilde cananını yani sevgilisini kendi canı için seven kişi yine kendi varlığını sevmiş olur.

Vuslat olunca ayrılıktan korkmak gerek. Vuslat! Ah! Ne efsunkâr bir kelime ne kutlu bir an! Zaman! Ah zaman! Hem dost hem düşman…

Cihanda eski usuldür fayda arayan zararı da istemiş olur sevgili isteyen eziyete hazırlanmalı; define arayan yılanı göze almalıdır.

Ey gönlüm! Ver canını sevgilin bir süzgün bakışına bunun içindir çünkü seni bunca zaman canla başla beslediğim…

Aşk derdiyle hoşem el çek ilacımdan tabip kılma derman kim helakim zehri dermanındadır.

Dünyada her kim ki canını cananı için severse aslında yine cananını sevmiş olur.

Güzelliğin vasıflarını söylemek için söz çoktur ama güzelliğin tatlılığına hiç söz yoktur.

Canını cananına vermektir kemali aşıkın. Vermeyen can itiraf etmek gerek noksanın.

Varlık gam tuzağıdır hür olmak yokluktadır.

Gönül kuşum dağınık saçların arasında yuva kurdu ey sevgili! Artı nerde olursam olayım veya iki elim kanda da olsa gönlüm senin yanındadır.

Hasretle baktıkça sana kanlı yaşlar dökülür gözlerimden. Kirpik oklarını gördükçe delinir bağrım ta derinden…

Beni candan usandırdı cefadan yâr usanmaz mı? Felekler yandı ahımdan muradım şemi yanmaz mı?

Aşksız güzellik bayağıdır; güzellikse aşk pazarında mezat.

Onsuzluk yurduna varayım diyorsan eğer varlığını yok eyle tıpkı dünya gibi! Her gün dünyayı süsleyen güneş misali çek eteğini gördüklerinden.

Yanağını görünce dün senin ey sevgili fuzuli can verdi hemen canım var deyip dururdu meğer bir emanetçiymiş.

Göğsümü yar da gönlümün aşkla nasıl çırpındığını gör; pencere aç da her solukta havadan dalgalanan denize bak.

Dünyada her ne var ise kaynağı aşktır ilim ise koca bir dedikodu.

Varlık Allah’a aittir. Gerisi hep hayal ve düşten ibarettir. Bugüne dek bildiğim bulduğum ve sahip olduğum her şey gerçekte o’ndan ibaret imiş. Zannım hakikate yönelince sevgim de aşk oluverdi.

Yar için ağyare minnet ettiğim aybeyleme bağban bir gül için bin hare hizmetkâr olur.

Ateşli ahı dağı eritmekten aciz kalmış dağ eri Ferhat’ın. Ne yapsın miskin işte o kadar imiş onun da aşkı.

Ayrılık günü yüzüme perde çek ey kanlı gözyaşı! Ki gözüm o ay yüzlüden başka bir şey görmesin.

Başımın dönmesi misk kokulu kâküllerinden düşkünlüğüm ise dağınık saçlarını hatırlamaktan.

Nefes hesabıyla sona erince ömür ya bir kurtuluş ve muştu ya bir başlangıç ve korkudur.

Ebedi sevgi ezelde takdir edildiyse bu kader kaza ile önlenebilir mi?

Cana tamah etme can elbet geçicidir.

Ne yanar kimse bana âteşî dilden özge ne açar kimse kapım bâd-ı sabâdan gayrı.

Aşk imiş her ne var âlemde. İlm bir kıyl ü kâl imiş ancak.

Dünyaya ümit tutmak olmaz asla ölümü unutmak olmaz.

Söylesem tesiri yok sussam gönül razı değil.

Aşktır ki vesairedir. Kapına geldik aşkı öğret bize ve aşkını ver yüreklerimize.

Beklemek yaşamanın en acı veren en korkunç halidir.

Tanrım aşk belasıyla beni tanıştır bir an bile aşk belasından uzak tutma beni.

Aşk kalpten dost sırttan vurur. Kalbin iyileşir ama sırtın hep kambur kalır.

Senin ayrılığında hayatı sona erdirme özelliği gizlidir ayrılığın ölüm demektir. Senden ayrı düşüp de hala yaşayanlara hayranım.

Mende Mecnun’dan füzun aşıklık istidadı var aşık-ı sadık menem Mecnun’un ancak adı var.

Öyle kötü haldeyim ki halimi görenler mutlu olur zamanın çarkından kimin neşesiz bir gönlü varsa.

Ey âşıklarını dert edinmeyen sevgili! Senin bu umursamaz tavrın halimi perişan eyledi. Bir gün olsun ne haldesin? Diye sormuyorsun ya asıl dert bu.